Ιδού η απορία!!! Μεγάλο φιλοσοφικό ερώτημα στις μέρες μας, το οποίο απασχολεί την πλειοψηφία των γυναικών σε «κρίσιμη» ηλικία. Το θέμα είναι πολύπλοκο από μονό του, ποσό μάλλον αν μια γυναίκα εργάζεται και στο Δ.Β.Α.
Ας υποθέσουμε ότι έχουμε μια εργαζομένη 35αρα γυναίκα, παιδαγωγό στο Δ.Β.Α. και συμβασιούχο. Ας υποθέσουμε επίσης ότι έχει ξεπεράσει το βασικό πρόβλημα εύρεσης του κατάλληλου για εκείνη άντρα. Προκειμένου να κάνει παιδιά και να μεγαλώσει την οικογένεια της, έχει δυο βασικά προβλήματα να λύσει : ένα θεωρητικό και ένα πρακτικό.
Το θεωρητικό πρόβλημα έχει να κάνει με την ίδια τη φύση της δουλειάς της. Κάθε μέρα στον παιδικό σταθμό, ανατρέφει και μεγαλώνει στην ουσία περίπου 20 παιδιά. Τα διαπαιδαγωγεί, τους δίνει βασικές αρχές, τους βάζει όρια, παίζει κύριο ρόλο στην κοινωνικοποίηση και στη διαμόρφωση της μετέπειτα σχολικές τους συμπεριφοράς. Το δέσιμο με την τάξη της είναι μεγάλο και ειδικά αν την έχει για χρόνια, με αποτέλεσμα, πολλές φορές, να βιώνει έντονα τα προβλήματα και τις χαρές των «παιδιών» της.
Αν σε όλα αυτά προσθέσουμε και τις εργασιακές σχέσεις, οι οποίες δεν είναι σχεδόν ποτέ ρόδινες, τις αντιπαραθέσεις με τον προϊστάμενο ή τους συναδέλφους και την πίεση για τέλεια αποτελέσματα, τότε όλοι αντιλαμβανόμαστε πώς αισθάνεται αυτή η γυναίκα γυρίζοντας σπίτι της το μεσημέρι. Θέλει απλώς να βάλει τα πόδια της ψηλά και να μην ακούσει παιδικές φωνές για τις επόμενες ώρες!
Με αυτήν τη λογική, βέβαια, καμία παιδαγωγός δε θα έπρεπε να έχει παιδιά! Οι περισσότερες όμως, είναι γυναίκες που λατρεύουν αυτά τα πλάσματα και δεν τους ενοχλεί καθόλου η 24ωρη ενασχόληση μαζί τους. Υπάρχει όμως και η δύσκολη πλευρά της και αυτή είναι που αναφέρθηκε πιο πάνω. Αυτή είναι που πρέπει να ξεπεράσει μια παιδαγωγός, προκειμένου να κάνει το μεγάλο βήμα και να γίνει μάνα.
Ας υποθέσουμε, λοιπόν, ότι έλυσε και το θεωρητικό πρόβλημα.
Και περνάμε στο πρακτικό και δυσκολότερο να λυθεί. Είναι συμβασιούχος!! Αυτή η γυναίκα παίρνει έναν πενιχρό μισθό, ο οποίος φτάνει μόνο αν ζούσε με τους γονείς της και συνέβαλε ελάχιστα στα έξοδα του σπιτιού. Έχει να πληρώσει ΤΕΒΕ και, ενδεχομένως, ΦΠΑ στην Εφορία. Το πιο πιθανό είναι ότι ο άντρας της εργάζεται στον ιδιωτικό τομέα (εργασιακή ανασφάλεια) και ο μισθός του δεν ξεπερνάει τα 1.000 ευρώ. Αν λάβουμε υπόψη το κόστος της σημερινής ζωής και το γεγονός ότι πιθανότατα αυτό το ζευγάρι θα πληρώνει ενοίκιο ή στεγαστικό δάνειο, τότε όλοι φανταζόμαστε την οικονομική κατάσταση στην οποία βρίσκονται! Δύσκολο λοιπόν να πάρουν την απόφαση για παιδί, αφού μόνο για τον τοκετό χρειάζονται περίπου 5.000 ευρώ.
Υπάρχει φυσικά και το θέμα των αδειών. Αυτή η γυναικά, αν γεννήσει τελικά, θα καθίσει με το νεογέννητο μωρό της μόλις 3 μήνες, ενώ η συνάδελφος της αορίστου/μόνιμη θα δει το παιδάκι της να σβήνει το πρώτο του κεράκι!! Είναι προφανές ότι οι «άνωθεν» θεωρούν τη συμβασιούχο λιγότερο μάνα από τη συνάδελφο της μόνιμη/αορίστου. Αρκετές περιπτώσεις γυναικών παραιτήθηκαν λόγω έλλειψης γιαγιάδων που θα κρατούσαν το 3 μηνών μωρά και λόγω έλλειψης χρημάτων για να πληρώνουν μια baby-sitter.
Η απόφαση, λοιπόν, είναι δύσκολη. Η συγκεκριμένη γυναικά έχει, ενδεχομένως, να αντιμετωπίσει, εκτός από τα δυο προαναφερθέντα προβλήματα, και χίλια ακόμα. Δεν έχει συνυπολογιστεί η πίεση που νιώθει λόγω ηλικίας ή αυτή που μπορεί να δέχεται από τον οικογενειακό της περίγυρο.
Μετά από αυτά, δεν είναι καθόλου παράξενο που οι γυναίκες αναβάλλουν συνεχεία το γεγονός της τεκνοποίησης. Και, κακά τα ψέματα, δεν είμαστε όλες κατάλληλες για μάνες. Αλλά τουλάχιστον, ας μας δίνεται το δικαίωμα να επιλέξουμε και όχι να αποφασίζουν άλλοι για εμάς…
Αλίνα Βασιλείου
Αναπληρώτρια Γενική Γραμματέας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου