Μικρές και ΜΕΓΑΛΕΣ αποκαλύψεις!

Μας είπαν... Ακούσαμε... Είδαμε... και σας ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΟΥΜΕ!

• Μας είπαν πως το Μάρτιο θα γίνουν οι Κρίσεις των υπαλλήλων! Μόνο που ξέχασαν να μας πουν ποιον Μάρτιο…
• Με αφορμή τις τελευταίες γνωμοδοτήσεις του Υπηρεσιακού Συμβουλίου φαίνεται πως κάποιοι έχουν μπερδέψει τη ΜΕΤΑΤΑΞΗ με το ΔΙΟΡΙΣΜΟ!
• Ακούσαμε «Συνάδελφο» να αποκαλεί μέσα στον εργασιακό μας χώρο τα ΣΚΟΠΙΑ «Μακεδονία», αλλά δεν είδαμε και κάποιον να αντιδρά και να τον βάζει στη θέση που του αξίζει!
• Μετά την πολυπόθητη Προκήρυξη ανακαλύψαμε ότι η Υπηρεσία δε χρειάζεται Μόνιμο Διαιτολόγο – Διατροφολόγο! Γιατί να χρειάζεται άλλωστε, αφού κάνει τη δουλειά της με έναν PET – ΣΥΜΒΑΣΙΟΥΧΟ;
• Αντίθετα, το Δ.Β.Α. χρειάζεται Βιολόγο και μάλιστα απεγνωσμένα, αφού φροντίζει να τον εξελίσσει σε όλες τις Διευθύνσεις του!
• Μας είπαν πως με την Προκήρυξη θα «ταχτοποιηθούν» ΟΛΟΙ οι Συμβασιούχοι και μας το είπαν πολλές φορές! Ήδη πέφτουν «χοντρά στοιχήματα» για του λόγου το αληθές!
• Ακούσαμε (και για τους δύσπιστους υπάρχουν και τα πρακτικά του Δ.Σ.) πως Πρόεδρος άλλου Σωματείου στον εργασιακό μας χώρο καλεί τους Χειριστές και τις Χειρίστριες Η/Υ να επιλέξουν ανάμεσα στην εξέλιξη και στο επίδομα, θέση που υποστηρίζει και η Διοίκηση!
• Είδαμε τόνους χαρτιού να πετιέται, παραλαμβάνουμε πάνω από δύο φορές το ίδιο έγγραφο και αναρωτιόμαστε ως πότε αυτή η Υπηρεσία θα συμβάλλει τόσο προκλητικά στην καταστροφή του πλανήτη; Δήμαρχε, που είσαι άραγε; Τα «Προγράμματα Ανακύκλωσης» δεν ισχύουν για τις Υπηρεσίες;
• Είδαμε πολλούς συναδέλφους να αιτούνται μετάταξης τον τελευταίο καιρό και την Υπηρεσία να τις απορρίπτει πανικόβλητη. Γιατί τέτοιο κύμα φυγής από το Βρεφοκομείο;
• Αλήθεια, τι έγινε με εκείνο το «απίστευτο» έλλειμμα του Ταμείου, για το οποίο τόσα είχαμε διαβάσει σε συγκεκριμένη πολιτική εφημερίδα; Τόσοι Ορκωτοί και τόση σπατάλη χρήματος για το τίποτα; Ας μας πει επιτέλους κάποιος την αλήθεια, ώστε να μη μείνει ημιτελές το άρθρο του «ΠΑΡΟΝ»!
• Οπότε, μην αναρωτιέστε συνάδελφοι των παιδικών σταθμών γιατί υπάρχει έλλειψη βασικών πραγμάτων στον εργασιακό σας χώρο. Το σαπούνι θα έρθει μαζί με την «κάθαρση»…
• Είδαμε τις καταπληκτικές «επιλεκτικές» μετακινήσεις συναδέλφων και αναρωτιόμαστε πόσα μέτρα και πόσα σταθμά έχει αυτή η Διοίκηση;
• Έπεσαν στα χέρια μας καταπληκτικά έγγραφα, υπογεγραμμένα από Διευθυντές του Δ.Β.Α., που δείχνουν πως κάποιοι έχουν παρερμηνεύσει το ρόλο τους! Ας μην ξεχνάνε πως είναι Διευθυντές της Υπηρεσίας και όχι της Προέδρου…
• Υπάρχει μεγάλος αριθμός δικαιούχων Ειδών Ατομικής Προστασίας του 2006 που περιμένει ακόμα την καταβολή τους σε χρήμα. Λες κάποιοι να περιμένουν να παρέλθει η 2ετία και να μας ξεφουρνίσουν – αγκαζέ με την Επίτροπο – ιστορίες παραγραφής;
• Είδαμε, με έκπληξη, το θυρωρείο της υπηρεσίας να «αναβαθμίζεται» και σε τηλεφωνικό κέντρο! Πρέπει να κατέχουμε την παγκόσμια αποκλειστικότητα πρωτοτυπίας: καμιά ειδικότητα δε θα γνωρίζει το αντικείμενό της. Την ειδικότητα Φύλακα – Τηλεφωνητή την ξέρετε;

Ντρέπομαι...

Ντρέπομαι…

Αν κάτσω να αναλογιστώ την πορεία μου σε αυτή τη ζωή, «Τα έργα και τις ημέρες» μου, αν αναζητήσω την ιδεολογική μου ταυτότητα, τις αρχές και τις αξίες που διέπουν τη ζωή μου, τα «πιστεύω» και τα «θέλω» μου… με πίκρα θα ανακαλύψω ότι μου τα ισοπεδώνουν καθημερινά όλα!

ΙΣΟΠΕΔΩΣΗ… Αυτή είναι η μία και σωστή λέξη, γιατί πως αλλιώς θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί η αδιέξοδη αυτή κατάσταση που μας έχουν οδηγήσει οι «καρεκλοκένταυροι» και τα «κομματόσκυλα», οι δήθεν εργατοπατέρες, οι αλαζόνες διοικούντες και τα παρελκόμενά τους, οι υποψήφιοι στις εκάστοτε εκλογές με τα «μεγαλεπήβολα» σχέδια, τα λόγια και οι υποσχέσεις;

Έφτασα 40 χρονών για να ανακαλύψω ότι τελικά δεν υπάρχει αυτός ο «όμορφος κόσμος και αγγελικά πλασμένος» που μου έμαθαν οι γονείς και οι δάσκαλοί μου και πως το μεγαλύτερο λάθος της ζωής μου, είναι πως αυτόν τον ίδιο κόσμο προσπαθώ εδώ και 12 χρόνια να δείξω στο δικό μου παιδί. Έφτασα 40 χρονών και δεν έχω πλέον κανένα απολύτως κίνητρο για να πάω να ψηφίσω, δεν έχω την παραμικρή διάθεση για να σηκωθώ το πρωί και να πάω στο γραφείο μου, δεν έχω λόγο να υπερασπιστώ μια πατρίδα που μόνο πόνο ξέρει να δίνει στα παιδιά της…

Φοβάμαι πως είμαστε «αναλώσιμα» στα χέρια της κάθε Κυβέρνησης, του κάθε Δήμαρχου και της κάθε Προέδρου! Είμαστε τα υποψήφια προς σφαγή πρόβατα, τα πειραματόζωα που περιμένουν καρτερικά τη σειρά τους σε κάποιο κλουβί στο εργαστήριο του πιο «τρελού» επιστήμονα, τα υποχείρια και οι σκλάβοι μιας άλλης εποχής! Κανείς δεν ενδιαφέρεται για μας, για τη σωματική και κυρίως την ψυχική μας υγεία, κανείς δεν αναγνωρίζει τους κόπους και την προσφορά μας και τέλος, κανείς δεν μας αντιμετωπίζει σαν ανθρώπους!

Μας στεγάζουν σε ετοιμόρροπα κτίρια ή σε κτίρια εντελώς ακατάλληλα,, δουλεύουμε σε εργασιακούς χώρους άθλιους και βρώμικους, δεν τολμάμε να μιλήσουμε γιατί σε κάθε γωνιά βρίσκεται κρυμμένο και από ένα «τσιράκι» της διοίκησης έτοιμο να μεταφέρει κάθε μας λόγο ή έργο, ανακαλύπτουμε ότι διαρκώς οι ίδιοι και οι ίδιοι αμείβονται αδρά για τη «ρουφιανιά» και το «γλείψιμο» και τέλος, όλοι αυτοί που αποφασίζουν πριν από εμάς για μας, απαιτούν, επιπλήττουν και μας κατηγορούν!

Αυτή είναι η Δημοκρατία μας… Αυτή είναι η Ελλάδα για την οποία αγωνιστήκαμε… Αυτή είναι η ισονομία και η ισοπολιτεία…

Προσωπικά, ντρέπομαι! Να λέω ότι είμαι Ελληνίδα… Να λέω ότι είμαι Δημόσιος Υπάλληλος… Ντρέπομαι να βρίσκομαι σ’ ένα γραφείο και να ξέρω πως ο συνάδελφος είναι Συμβασιούχος, που απειλείται και εκφοβίζεται, που δεν έχει δικαιώματα παρά μόνο υποχρεώσεις, που δεν μπορεί να αρρωστήσει, να γεννήσει, να παρακολουθήσει την πρόοδο των παιδιών του, που δεν αμείβεται και όλα αυτά, να ξέρω ότι γίνονται στο όνομα κάποιων ψήφων…

Ντρέπομαι να ξέρω πως όλες αυτές οι χιλιάδες των «ομήρων» είναι άνθρωποι με οικογένειες, με πτυχία, με ανάγκες ίδιες ή και περισσότερες απ’ τις δικές μου, με όνειρα και φιλοδοξίες κι απ’ την άλλη, ντρέπομαι να βλέπω πως είναι τα «πιόνια» σε μια στημένη παρτίδα σκάκι, όπου Βασιλείς και Βασίλισσες είναι έτοιμοι να τους κατασπαράξουν σε κάθε ευκαιρία…

Ντρέπομαι να βλέπω να ρυθμίζουν τις ζωές μας κάτι «τύποι» ατσαλάκωτοι και κενοί περιεχομένου, που το μοναδικό που τους διαφοροποιεί είναι το μέγεθος της γλώσσας τους! Ευχαριστώ, όμως, το Θεό που με έχει πλάσει φυσιολογικά και που η γλώσσα μου είναι ακριβώς όσο χρειάζεται… τόσο όσο να μπορώ να μιλάω και να υπερασπίζομαι το δίκιο – το δικό μου αλλά και των άλλων – τόσο όσο να μπορώ να φωνάζω όταν χρειάζεται, να διαμαρτύρομαι, να τσακώνομαι! Ευχαριστώ το Θεό που το μυαλό μου μπορεί και δουλεύει, και αναλύει, και κρίνει και που η επιχείρηση «λοβοτομής» δεν πέτυχε! Ευχαριστώ το Θεό που μπορώ και γράφω κι έτσι οι σκέψεις μου μπορούν να ταξιδέψουν και πέρα από μένα!

Ντρέπομαι? Όχι! Άλλοι είναι αυτοί που θα πρέπει να ντρέπονται… Είναι οι ίδιοι που θα πρέπει κάποια στιγμή να καταλάβουν πως βαρεθήκαμε τα «παιχνίδια» πίσω από τις πλάτες μας, τα ωραία ή τα σκληρά τους λόγια, την αδιαλλαξία, το φασισμό, τη χούντα τους! Αν αρέσκονται σε τέτοιες τακτικές, ας τις εφαρμόσουν στο δικό τους μικρόκοσμο, στα σπίτια και στις οικογένειές τους, γιατί στην Ελλάδα δε χωράνε!

Μια λέξη μόνο… ΝΤΡΟΠΗ!

Δέσποινα Χρ. Γούργαρη

Γεν. Γραμματέας Ενωτικού Σωματείου

Τα νήπια δεν υπάρχουν πια...!!

Tα νήπια δεν υπάρχουν πια…!!

Από την αρχή του φετινού σχολικού έτους (2007-2008), οι παιδικοί σταθμοί του Δήμου Αθηναίων δέχτηκαν ένα φοβερό πλήγμα: σταμάτησαν να δέχονται παιδιά νηπιακής ηλικίας (5-6 ετών). Οι λόγοι είναι πάνω κάτω γνωστοί, αλλά οι συνέπειες αυτού του γεγονότος είναι πολλές και ακόμα δεν έχουν φανεί όλες. Με μια απόφαση, λοιπόν, του Υπουργείου Παιδείας, έγινε δεκτό ένα χρόνιο αίτημα των Νηπιαγωγών: να γίνει υποχρεωτική η προσχολική εκπαίδευση και, συγκεκριμένα, η τάξη του νηπιαγωγείου. Επειδή, όμως, αυτό ήταν δύσκολο έως ακατόρθωτο να υλοποιηθεί άμεσα, λόγω έλλειψης κατάλληλων χωρών και προσωπικού, το Υπουργείο Παιδείας έδωσε το δικαίωμα στους Δήμους να κρατήσουν την τάξη του νηπιαγωγείου για έναν ακόμα χρόνο, μέχρι να προετοιμαστεί κατάλληλα το έδαφος. Oι προϋποθέσεις που έθεσε το Υπουργείο Παιδείας ήταν να προσληφθούν Π.Ε. Νηπιαγωγοί, όπου δεν υπήρχαν, να διδάσκεται το αναλυτικό πρόγραμμα του δημόσιου νηπιαγωγείου, να ελέγχονται οι παιδαγωγοί ΚΑΙ από σχολικούς συμβούλους (εκτός και από τους άμεσα προϊσταμένους) και να ακολουθούν τις άδειες των συναδέλφων νηπιαγωγών του δημόσιου σχολείου (εάν ήταν νεοπροσληφθέντες και δεν υπηρετούσαν ήδη στους δήμους). Για τους παραπάνω λόγους, το Δ.Β.Α. αρνήθηκε να κρατήσει τα νηπιακά τμήματα, για έναν ακόμα χρόνο τουλάχιστον, απόφαση η οποία πάρθηκε χωρίς να ζητηθεί η γνώμη παρά μόνο λίγων και εκλεκτών! Τα αποτελέσματα αυτής της κίνησης είναι πολύ σοβαρά και πολυεπίπεδα. Καταρχήν, ο Δήμος της Αθήνας είναι από τους λίγους δήμους σε όλη τη χώρα που αρνήθηκε να κρατήσει τα νήπια για έναν ακόμα χρόνο. Οι υπόλοιποι βρήκαν λύσεις, οι οποίες δε θίγουν κανέναν εργαζόμενο. Το Δ.Β.Α. δεν μπόρεσε να σκεφτεί καμία λύση!! Δεύτερον, οι εγγραφές των παιδιών τη φετινή χρονιά στο Δ.Β.Α. μειώθηκαν αισθητά (λόγω της έλλειψης των νηπίων), με αποτέλεσμα να υπάρχουν σταθμοί με 20 παιδιά και έτσι να αρχίσουν και οι συγχωνεύσεις. Η κυριότερη συνέπεια όμως είναι η αλλοίωση του παιδαγωγικού χαρακτήρα των παιδικών σταθμών του Δ.Β.Α. Είναι φανερό ότι υποβαθμίζεται ο ρόλος τους και ότι από χώροι παροχής προσχολικής αγωγής, γίνονται, ολοένα και περισσότερο, χώροι φύλαξης παιδιών. Όσο τα όρια ηλικίας των παιδιών κατεβαίνουν, τόσο η δουλειά του παιδαγωγού παύει να γίνεται όπως πρέπει, λόγω των φυσικών αναπτυξιακών εμποδίων των μικρότερων ηλικιών. Με λίγα λόγια, πώς μπορεί ένα παιδί ηλικίας 2 ετών να ανταποκριθεί στη μέθοδο project, που θέλει το Δ.Β.Α. να εφαρμόζεται από τους παιδαγωγούς; Σε αυτήν την ηλικία τα παιδιά βιώνουν τον αποχωρισμό από το οικογενειακό περιβάλλον και έρχονται για πρώτη φορά σε καθημερινή επαφή με μια άλλη κοινωνία από αυτήν του σπιτιού τους. Στόχος, λοιπόν, του παιδικού σταθμού είναι να εντάξει ομαλά τα παιδιά σε αυτό το περιβάλλον και όχι να εφαρμόσει μαζί τους κάποια παιδαγωγική μέθοδο. Όλοι οι παιδαγωγοί γνωρίζουν ότι η μέθοδος project εφαρμόζεται στις τάξεις με παιδιά ηλικίας 3,5 – 4 ετών και έχει καλύτερα αποτελέσματα στις ηλικίες 6 – 7 ετών. Παύουν, με αυτόν τον τρόπο, οι παιδικοί σταθμοί να αποτελούν χώρο προετοιμασίας των παιδιών για την ομαλή τους ένταξη στο σχολικό περιβάλλον και δεν αναγνωρίζεται η δουλειά που κάνουν σε κανένα επίπεδο. Το συμπέρασμα είναι ότι, έπρεπε όλοι οι δήμοι της χώρας και περισσότερο από όλους ο Δήμος Αθηναίων και το Δ.Β.Α., να διεκδικήσουν να δοθεί η δυνατότητα και στους παιδικούς σταθμούς της τοπικής αυτοδιοίκησης να παρέχουν προσχολική αγωγή και όχι μόνο φύλαξη παιδιών. Όπως είναι πια φανερό, προς τα εκεί οδεύουν τα πράγματα… Δυστυχώς όλοι αυτοί οι άξιοι επιστήμονες που υπηρετούν στους παιδικούς σταθμούς των δήμων θα καταλήξουν να κάνουν babysitting!

Αλίνα Βασιλείου

Αναπληρώτρια Γεν. Γραμματέας