Δευτέρα 17 Νοεμβρίου 2008

"Παρόν" Τέλος... Επιστροφή στο "Μέλλον"!

«Φίλε» Βίκτωρ ή Παναγή ή Παρωδία ή όπως κι αν λέγεσαι…

Ο μοναδικός λόγος που δεν έγραψες ούτε το ίδρυμα αλλά ούτε και το Blog στη στήλη σου, είναι γιατί με αυτό τον τρόπο θα ωθούσες περισσότερους απονήρευτους συναδέλφους να μας αναζητήσουν στο Internet και να μάθουν για τα χάλια του Βρεφοκομείου και για όλα αυτά που παίζονται πίσω από την πλάτη τους.

Συνεχίζεις να παραμιλάς μάταια, επαναλαμβάνοντας ένα ποίημα που σου έδωσε κάποια «κολλητή» σου, προσπαθώντας με αυτό τον τρόπο να δημιουργήσεις εντυπώσεις σε ανθρώπους που δε γνωρίζουν. Δυστυχώς, όμως, για σένα και κυρίως για κάποιους από εδώ μέσα, ο κόσμος του Βρεφοκομείου και ξέρει και καταλαβαίνει το ρόλο του καθενός.

Το Blog ούτε ανώνυμο είναι ούτε κρυφό. Είναι ο διαδικτυακός τόπος του Ενωτικού Σωματείου Εργαζομένων Δ.Β.Α. και τα ανώνυμα σχόλια – που τόσο σας ενοχλούν – είναι ανώνυμα ακριβώς επειδή κάποιοι δημοκράτες σαν εσένα και την «κολλητή» σου έχουν σπείρει τον τρόμο και τον πανικό στο Βρεφοκομείο!

Αυτό που εσύ αφελώς αναφέρεις σαν «τσίμπημα», για εμάς είναι η έξωθεν καλή μαρτυρία ότι δεν κρυβόμαστε από κανένα, πολύ δε περισσότερο, από στήλες σαν τη δική σου. Βλέπεις το Βρεφοκομείο έχει προβλήματα που κάποιοι δεν επιθυμούν να αναδειχθούν.

Δυστυχώς για τους εργαζόμενους δεν ισχύει αυτό που ευτυχώς ισχύει για σένα. Εδώ ο «Εκδότης» δρα, αλλά την ευθύνη επιβάλλεται να την έχει ο υπάλληλος εισηγητής. Αυτή άλλωστε είναι και η καθημερινότητα κάποιων εδώ μέσα, η συνεχής και ατέρμονη αναζήτηση Εισηγητών που θα δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα.

Τελειώνοντας, θα θέλαμε να σου ανακοινώσουμε ότι πολύ δύσκολα θα ασχοληθούμε ξανά με τη στήλη σου. Θα πράξουμε ακριβώς ότι έχουν κάνει όλοι στους οποίους έχεις αναφερθεί στο παρελθόν… θα τη γράψουμε εκεί που δεν πιάνει μελάνι…

Για να μαθαίνουν οι νέοι και να θυμούνται οι παλαιότεροι...

ΑΝ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΛΕΓΕΣΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ
του Τάσου Λειβαδίτη
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν' αγωνίζεσαι για την ειρήνη και για το δίκιο. Θα βγεις στους δρόμους , θα φωνάξεις τα χείλη σου θα ματώσουν απ' τις φωνές. Το πρόσωπό σου θα ματώσει απ' τις σφαίρες μα δε θα κάνεις ούτε βήμα πίσω. Κάθε κραυγή σου θα ' ναι μια πετριά στα τζάμια των πολεμοκάπηλων. Κάθε χειρονομία σου θα 'ναι για να γκρεμίζει την αδικία. Δεν πρέπει ούτε στιγμή να υποχωρήσεις, ούτε στιγμή να ξεχαστείς. Είναι σκληρές οι μέρες που ζούμε. Μια στιγμή αν ξεχαστείς, αύριο οι άνθρωποι θα χάνονται στη δίνη του πολέμου, έτσι και σταματήσεις για μια στιγμή να ονειρευτείς εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα θα γίνουν στάχτη απ' τις φωτιές. Δεν έχεις καιρό, δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος. Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος μπορεί να χρειαστεί και να πεθάνεις για να ζήσουν οι άλλοι. Θα πρέπει να μπορείς να θυσιάζεσαι ένα οποιοδήποτε πρωινό. Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος θα πρέπει να μπορείς να στέκεσαι
μπρος στα ντουφέκια!