Σάββατο 20 Σεπτεμβρίου 2008

Ντρέπομαι...

Ντρέπομαι…

Αν κάτσω να αναλογιστώ την πορεία μου σε αυτή τη ζωή, «Τα έργα και τις ημέρες» μου, αν αναζητήσω την ιδεολογική μου ταυτότητα, τις αρχές και τις αξίες που διέπουν τη ζωή μου, τα «πιστεύω» και τα «θέλω» μου… με πίκρα θα ανακαλύψω ότι μου τα ισοπεδώνουν καθημερινά όλα!

ΙΣΟΠΕΔΩΣΗ… Αυτή είναι η μία και σωστή λέξη, γιατί πως αλλιώς θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί η αδιέξοδη αυτή κατάσταση που μας έχουν οδηγήσει οι «καρεκλοκένταυροι» και τα «κομματόσκυλα», οι δήθεν εργατοπατέρες, οι αλαζόνες διοικούντες και τα παρελκόμενά τους, οι υποψήφιοι στις εκάστοτε εκλογές με τα «μεγαλεπήβολα» σχέδια, τα λόγια και οι υποσχέσεις;

Έφτασα 40 χρονών για να ανακαλύψω ότι τελικά δεν υπάρχει αυτός ο «όμορφος κόσμος και αγγελικά πλασμένος» που μου έμαθαν οι γονείς και οι δάσκαλοί μου και πως το μεγαλύτερο λάθος της ζωής μου, είναι πως αυτόν τον ίδιο κόσμο προσπαθώ εδώ και 12 χρόνια να δείξω στο δικό μου παιδί. Έφτασα 40 χρονών και δεν έχω πλέον κανένα απολύτως κίνητρο για να πάω να ψηφίσω, δεν έχω την παραμικρή διάθεση για να σηκωθώ το πρωί και να πάω στο γραφείο μου, δεν έχω λόγο να υπερασπιστώ μια πατρίδα που μόνο πόνο ξέρει να δίνει στα παιδιά της…

Φοβάμαι πως είμαστε «αναλώσιμα» στα χέρια της κάθε Κυβέρνησης, του κάθε Δήμαρχου και της κάθε Προέδρου! Είμαστε τα υποψήφια προς σφαγή πρόβατα, τα πειραματόζωα που περιμένουν καρτερικά τη σειρά τους σε κάποιο κλουβί στο εργαστήριο του πιο «τρελού» επιστήμονα, τα υποχείρια και οι σκλάβοι μιας άλλης εποχής! Κανείς δεν ενδιαφέρεται για μας, για τη σωματική και κυρίως την ψυχική μας υγεία, κανείς δεν αναγνωρίζει τους κόπους και την προσφορά μας και τέλος, κανείς δεν μας αντιμετωπίζει σαν ανθρώπους!

Μας στεγάζουν σε ετοιμόρροπα κτίρια ή σε κτίρια εντελώς ακατάλληλα,, δουλεύουμε σε εργασιακούς χώρους άθλιους και βρώμικους, δεν τολμάμε να μιλήσουμε γιατί σε κάθε γωνιά βρίσκεται κρυμμένο και από ένα «τσιράκι» της διοίκησης έτοιμο να μεταφέρει κάθε μας λόγο ή έργο, ανακαλύπτουμε ότι διαρκώς οι ίδιοι και οι ίδιοι αμείβονται αδρά για τη «ρουφιανιά» και το «γλείψιμο» και τέλος, όλοι αυτοί που αποφασίζουν πριν από εμάς για μας, απαιτούν, επιπλήττουν και μας κατηγορούν!

Αυτή είναι η Δημοκρατία μας… Αυτή είναι η Ελλάδα για την οποία αγωνιστήκαμε… Αυτή είναι η ισονομία και η ισοπολιτεία…

Προσωπικά, ντρέπομαι! Να λέω ότι είμαι Ελληνίδα… Να λέω ότι είμαι Δημόσιος Υπάλληλος… Ντρέπομαι να βρίσκομαι σ’ ένα γραφείο και να ξέρω πως ο συνάδελφος είναι Συμβασιούχος, που απειλείται και εκφοβίζεται, που δεν έχει δικαιώματα παρά μόνο υποχρεώσεις, που δεν μπορεί να αρρωστήσει, να γεννήσει, να παρακολουθήσει την πρόοδο των παιδιών του, που δεν αμείβεται και όλα αυτά, να ξέρω ότι γίνονται στο όνομα κάποιων ψήφων…

Ντρέπομαι να ξέρω πως όλες αυτές οι χιλιάδες των «ομήρων» είναι άνθρωποι με οικογένειες, με πτυχία, με ανάγκες ίδιες ή και περισσότερες απ’ τις δικές μου, με όνειρα και φιλοδοξίες κι απ’ την άλλη, ντρέπομαι να βλέπω πως είναι τα «πιόνια» σε μια στημένη παρτίδα σκάκι, όπου Βασιλείς και Βασίλισσες είναι έτοιμοι να τους κατασπαράξουν σε κάθε ευκαιρία…

Ντρέπομαι να βλέπω να ρυθμίζουν τις ζωές μας κάτι «τύποι» ατσαλάκωτοι και κενοί περιεχομένου, που το μοναδικό που τους διαφοροποιεί είναι το μέγεθος της γλώσσας τους! Ευχαριστώ, όμως, το Θεό που με έχει πλάσει φυσιολογικά και που η γλώσσα μου είναι ακριβώς όσο χρειάζεται… τόσο όσο να μπορώ να μιλάω και να υπερασπίζομαι το δίκιο – το δικό μου αλλά και των άλλων – τόσο όσο να μπορώ να φωνάζω όταν χρειάζεται, να διαμαρτύρομαι, να τσακώνομαι! Ευχαριστώ το Θεό που το μυαλό μου μπορεί και δουλεύει, και αναλύει, και κρίνει και που η επιχείρηση «λοβοτομής» δεν πέτυχε! Ευχαριστώ το Θεό που μπορώ και γράφω κι έτσι οι σκέψεις μου μπορούν να ταξιδέψουν και πέρα από μένα!

Ντρέπομαι? Όχι! Άλλοι είναι αυτοί που θα πρέπει να ντρέπονται… Είναι οι ίδιοι που θα πρέπει κάποια στιγμή να καταλάβουν πως βαρεθήκαμε τα «παιχνίδια» πίσω από τις πλάτες μας, τα ωραία ή τα σκληρά τους λόγια, την αδιαλλαξία, το φασισμό, τη χούντα τους! Αν αρέσκονται σε τέτοιες τακτικές, ας τις εφαρμόσουν στο δικό τους μικρόκοσμο, στα σπίτια και στις οικογένειές τους, γιατί στην Ελλάδα δε χωράνε!

Μια λέξη μόνο… ΝΤΡΟΠΗ!

Δέσποινα Χρ. Γούργαρη

Γεν. Γραμματέας Ενωτικού Σωματείου

Δεν υπάρχουν σχόλια: