Συνηγορία ΥΠΕΡ συμβασιούχων

Τι απαντάμε σε όσους χρησιμοποιούν εναντίον του κινήματος των συμβασιούχων και της διεκδίκησής του για σταθερή και αξιοπρεπή εργασία την γνωστή επιχειρηματολογία «υπέρ αξιοκρατίας και ισονομίας» ; Ότι δηλαδή δεν δικαιούται νόμιμης (νομοθετικής και δικαστικής) προστασίας οι επί χρόνια απασχοληθέντες συμβασιούχοι, πολλοί από τους οποίους δεν προσλήφθηκαν με απόλυτη τήρηση της νόμιμης διαδικασίας αλλά χάρη σε «ρουσφετολογικές» διαδικασίες προσλήψεων. Και ότι αντίθετα η μη κάλυψη θέσεων από «παιδιά του πολιτικού μας συστήματος» θα εξυπηρετούσε την υπηρέτηση των αρχών της αξιοκρατίας και της ισονομίας δίνοντας τη δυνατότητα στους χιλιάδες άνεργους νέους της πατρίδας μας να διεκδικήσουν νόμιμα και ισότιμα την κάλυψη θέσεων τακτικού προσωπικού κατόπιν επιτυχίας τους σε μια αδιάβλητη και αντικειμενική διαδικασία προκήρυξης.

Δυστυχώς για τους υποστηρικτές της η θεωρία της πραγμάτωσης των αξιών της «ισονομίας» και της «αξιοκρατίας» στην κάλυψη θέσεων εργασίας και την υπηρεσιακή εξέλιξη των ανέργων νέων που ζουν στον τόπο μας με κύριους θιασώτες της στο Δικαστικό κόσμο τους αξιότιμους κ.κ. πρώην Πρόεδρο και Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου είναι διάτρητη. Μόνο οι εξαιρέσεις που το ίδιο το θεσμικό και το ευρύτερο κοινωνικοπολιτικό σύστημα θέσπισαν για να διασφαλίσουν την υπερεκμετάλλευση των πολλών συμβασιούχων πείθει για του λόγου μας το αληθές: Η εξαίρεση έγινε κανόνας και ο κανόνας (άρθρο 8 Ν. 2112/1920 πρωτοπόρας παγκοσμίως και ακόμη ισχύουσας – μην το ξεχνά κανείς νομικός ή μη - νομοθεσίας προστασίας των εργασιακών δικαιωμάτων από την καταστρατήγησή τους) εξαίρεση.

Από πού να αρχίσει κανείς την απαρίθμηση:

· Από τον ίδιο τον πατέρα- γενάρχη όλων των αξιοκρατικών νόμων Ν. 2190/93 «Νόμο Πεπονή» που το ίδιο το άρθρο 27 ήταν άρθρο αποκατάστασης συμβασιούχων, λίγα άρθρα δηλαδή μετά τη θέσπιση της «νόμιμης» σύμβασης ορισμένου χρόνου για τον ευρύτερο δημόσιο τομέα (άρθρο 21)

· Από τη δήθεν «απόλυτη» και «άκαμπτη» Συνταγματική απαγόρευση (άρθρο 103 Συντάγματος) που όμως συνοδεύεται από τη μεταβατικότητα του άρθρου 118 του ιδίου, προκειμένου για διαδικασίες τακτοποίησης που βρίσκονται σε εξέλιξη ;

· Από τα ΠΔ «Παυλόπουλου» (164/2004) και «Παναγιωτόπουλου (180/2004)» μεταγενέστερα και τα δύο βεβαίως της δήθεν Συνταγματικής απαγόρευσης, των διδύμων Πύργων της εφάπαξ τακτοποίησης παρά την προεκλογική υπόσχεση – δέσμευση του σημερινού Πρωθυπουργού για τακτοποίηση όλων των συμβασιούχων που καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες; Και βεβαίως η ασφάλεια του Δικαίου δεν ενόχλησε στο να παραμείνουν ατακτοποίητοι όσοι συμβασιούχοι είχαν απόσταση μεταξύ συμβάσεων μίας (αριθμητικά :1) ημέρας πλέον των 3 μηνών (θυμίζω ότι η νόμιμη απόσταση του Νόμου «Πεπονή» είναι 4 μήνες !) ούτε να αφήσει εκτός των τειχών τους εργαζόμενους συμβασιούχους (συγνώμη εργολάβους!) των ΚΕΠ που τους επιφυλάχθηκε (προς Θεού όχι για προεκλογικούς – ρουσφετολογικούς λόγους !) η τακτοποίηση λίγους μήνες μετά με διαδικασίες Προκηρύξεων στην οποία πρωταρχικό κριτήριο τακτοποίηση ήταν η προϋπηρεσία στα ΚΕΠ.

Για να μην κουράσω αρκεί να μιλήσω μόνο για τις δύο κορυφές του παγόβουνου :

· Η έγκριτη «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» δημοσιεύει πρόσφατα τα αιτήματα των Υπουργείων για 88.000 προσλήψεις εκτός διαδικασίας ΑΣΕΠ μόνο για την προ-προεκλογική περίοδο, την ίδια στιγμή που εξελίσσεται η περίφημη διαδικασία (για καθιέρωση σε πείσμα και του ΑΣΕΠ) του πλέον αντικειμενικού και διαφανούς τρόπου διάγνωσης των τυπικών και ουσιαστικών προσόντων: της συνέντευξης.

· Το Δημόσιο – ιδανικός εργοδότης είναι και ο πρωταγωνιστής και ο ηθικός αυτουργός του μεγάλου σκανδάλου της διαιώνισης με την ελάχιστη και νερωμένη μερίδα στους ισόβιους τροφίμους του θεσμού του εργασιακού συσσιτίου, με αέναη χρήση των συμβάσεων – «σκουπιδιών» ( κατά την ευστοχότατη παρατήρηση του Καθηγητή Α. Καζάκου) ακόμη και της μίας ημέρας στον ΟΠΑΠ ή τον ΟΔΙΕ, που ανακυκλώνουν εκμετάλλευση, πολιτική ομηρία και ανακάτεμα μέχρι απόκρυψης των υπερβολικών δεικτών ανεργίας.

Ο Νόμος οφείλει πριν απ’ όλα να προστατεύσει όχι γενικά και αόριστα το όποιο δικαίωμα στην όποια απασχόληση αλλά ιδίως το δικαίωμα στην σταθερή και αξιοπρεπή εργασία. Ο μεγάλος μας Ποιητής Γιάννης Ρίτσος το κατέγραψε συγκλονιστικότερα από μένα: Ο ουρανός αρχίζει από το ψωμί. ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΕΡΠΑΤΑΡΗΣ

Δικηγόρος – Εργατολόγος