Ποιος «κανονίζει» πως «λειτουργούν» οι παιδικοί σταθμοί;
Το ερώτημα είναι σαφώς ρητορικό. Όλοι όσοι εργάζονται σε παιδικούς σταθμούς του Δ.Β.Α., γνωρίζουν καλά ποιος «κανονίζει» τη λειτουργία τους…
Κάποτε, τα παλιά τα χρόνια, υπήρχε ένας Κανονισμός Λειτουργίας, ο οποίος καθόριζε σημαντικούς τομείς στον τρόπο με τον οποίο έπρεπε να λειτουργεί ένας παιδικός σταθμός. Αυτοί οι τομείς αφορούσαν στις εγγραφές -διαγραφές των νηπίων, στο διάγραμμα ημερήσιας απασχόλησης, στα προσόντα και τα καθήκοντα των εργαζομένων, καθώς και κάποιους ειδικούς κανόνες για αυτούς. Αυτά… για τα παλιά τα χρόνια…
Στις μέρες μας, όμως, πολλά δεδομένα στους παιδικούς σταθμούς έχουν διαφοροποιηθεί, μετά και από την ενοποίηση των Κρατικών Παιδικών Σταθμών με το Δ.Β.Α. Νέοι υπάλληλοι εργάζονται πια σε αυτούς, νέες ειδικότητες εισήχθησαν στην λειτουργία των σταθμών, νέα παιδαγωγικά προγράμματα εφαρμόζονται και γενικά… τα πράγματα άλλαξαν!
Λογικό θα ήταν, λοιπόν, να υπάρχει και ένας νέος Κανονισμός Λειτουργίας, προκειμένου να καλύπτει ολόπλευρα τις ανάγκες των παιδικών σταθμών. Δυστυχώς, όμως, η φράση «Νέος Κανονισμός Λειτουργίας» είναι, προφανώς, άγνωστη… ή μήπως όχι;
Το Δεκέμβριο του 2007, ζητήθηκε από το Σωματείο μας, αλλά και από άλλους «εργαζόμενους» στο Δ.Β.Α., να καταθέσουμε τις προτάσεις μας για το Νέο Κανονισμό Λειτουργίας και μάλιστα μέσα σε ασφυκτικά χρονικά περιθώρια. Ανταποκριθήκαμε όλοι σε αυτό το κάλεσμα της Υπηρεσίας, αλλά Κανονισμός δεν έγινε… Ένα ακόμα από τα άλυτα μυστήρια του «τριγώνου των Βερμούδων», το οποίο μάλλον έχει μια χωροχρονική σκουληκότρυπα που καταλήγει στο Δ.Β.Α!!!!
Ίσως είναι δυσνόητη η αναγκαιότητα ενός νέου Κανονισμού, ίσως είναι ένας τρόπος να μας πουν ότι «δε χρειάζεται», αφού κάποιες προϊστάμενες στους Π.Σ. κάνουν «εκπληκτική δουλειά», ίσως η ασάφεια σε κάποιους τομείς είναι βολική…
Κι αυτό γιατί ένας νέος και απολύτως σαφής Κανονισμός, θα καθόριζε τα καθήκοντα και το χώρο εργασίας κάθε ειδικότητας, θα διαχώριζε το ωράριο λειτουργίας των Π.Σ. από το ωράριο απασχόλησης του προσωπικού, θα καθιέρωνε ένα σύγχρονο πλαίσιο λειτουργίας, χωρίς να επικαλύπτει την Εθνική Νομοθεσία σε ό,τι αφορά τα δικαιώματα των εργαζομένων. Και τέλος, θα αναδείκνυε τις παιδαγωγικές αρχές που διέπουν την προσχολική αγωγή που παρέχεται στους Π.Σ. Με λίγα λόγια, όλοι οι εργαζόμενοι στους σταθμούς θα γνώριζαν τι πρέπει να κάνουν, πότε, πού και για ποιο λόγο, και θα ήταν για όλους το ίδιο. Γεγονός το οποίο δε συμβαίνει σήμερα, όπως όλοι γνωρίζουν.
Όμως, δυστυχώς, τα απλά πράγματα είναι και τα πιο δύσκολα να γίνουν, όταν κάποιοι δε θέλουν ή δεν τους συμφέρει να δουν την πραγματικότητα…
Αλίνα Βασιλείου
