«Παν μέτρον άριστον»!

Μια φορά κι έναν καιρό, θέλησα να σου δώσω, μια αίσθηση του μέτρου. Του μέτρου που δεν έχεις σε καμιά από τις εκδηλώσεις της ζωής σου… της δημόσιας κυρίως, γιατί την προσωπική σου δεν την ξέρω, αλλά ούτε και θέλω να τη γνωρίσω. Παν μέτρον άριστον, έλεγαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, αλλά το «ημών» για σένα δεν ισχύει και είναι «υμών»!

Δεν ξέρεις τι σημαίνει αυτή η φράση, δε σε αγγίζει, γιατί η καθημερινότητά σου είναι γεμάτη υπέρμετρο εγωισμό, υπέρμετρη φιλοδοξία, υπέρμετρη κακία, υπέρμετρη αμετροέπεια και φυσικά υπέρμετρη βλακεία! Το άξιο απορίας για μένα – και για πολλούς ακόμα νοήμονες – είναι πως καταφέρνεις να ξεγελάς τον κόσμο, να τον τουμπάρεις με κάποιον τρόπο και να τον χειραγωγείς; Είναι υπέρμετρη ικανότητα αυτή ή υπέρμετρος είναι ο φόβος και ο πανικός που έχεις σπείρει γύρω σου;

Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι ήταν σοφοί! Το άκουσες αυτό; Οι δικοί μας πρόγονοι, γιατί οι δικοί σου, απ’ ότι φαίνεται, ούτε σοφοί ήταν, ούτε άξιοι λόγου! Οι δικοί σου πρόγονοι φαίνεται πως δεν είχαν ιδανικά, πως δε γνώριζαν τη δημοκρατία, πως δεν πάλεψαν ποτέ για να είναι ελεύθεροι… αλλιώς πώς να δικαιολογήσω τη «σκηνική» σου παρουσία; Στη χώρα του Μεγάλου, του Ωραίου και του Αληθινού, πως γίνεται να υπάρχει κάτι τόσο μικρό, τόσο άσχημο και τόσο ψεύτικο συνάμα; Μπα… από αλλού έρχεσαι εσύ! Μακάρι, σκέφτομαι, και από άλλο πλανήτη, γιατί το ανθρώπινο γένος έχει και μια αξιοπρέπεια!

Αξιοπρέπεια, είπα; Άγνωστη λέξη σε σένα, γιατί αν την ήξερες μπορεί και να τη διαχειριζόσουν με κάποιο τρόπο! Ποιος, όμως, την έχασε για να τη βρεις; Κάποιες αξίες κυλούν στις φλέβες μας μαζί με το αίμα και μεταφέρονται με τα γονίδιά μας από γενιά σε γενιά… Τα δικά σου γονίδια ή μπασταρδεύτηκαν ή μεταλλάχθηκαν! Δεν ξέρω ποιο από τα δύο είναι προτιμότερο…

Μίλησα για αμετροέπεια; Αμετροέπεια, λοιπόν, είναι η ποσοτική και ποιοτική έλλειψη μέτρου στα λόγια. Σου θυμίζει κάτι αυτό; Κάνε, έστω και την ύστατη στιγμή, την αυτοκριτική σου! Φτάνουν πια τα μεγάλα λόγια, τα ταξίματα, τα ψέματα και οι μονόλογοι που μόνο σκοπό έχουν να παραπλανήσουν, να αποπροσανατολίσουν και να φοβίσουν το ακροατήριο που κατά καιρούς μαζεύεις γύρω σου. Μίλα απλά και πες «τα σύκα, σύκα και τη σκάφη, σκάφη» που λέει και ο απλός λαός, που και αυτός σοφός ήταν κι ας μην τον καταδέχεσαι!

Η φιλοδοξία είναι θεμιτή, αλλά όταν είσαι νέος και όταν έχεις αίσθηση του μέτρου. Αν δεν ικανοποιείς μία από αυτές τις συνθήκες, η κατάσταση γίνεται προβληματική, αν δε, δεν ικανοποιείς καμιά από τις δύο, τότε γίνεται άκρως επικίνδυνη!

Κι ο εγωισμός χρειάζεται, αλλά συνδυαστικά με πολλά άλλα πράγματα – αρετές τις έλεγαν οι αρχαίοι – αλλά ο υγιής εγωισμός, αυτός που κρύβει τη φιλοτιμία και την υπερηφάνεια και σε καμία περίπτωση αυτήν την υπέρμετρη αγάπη του εαυτούλη μας που οδηγεί στην αδιαφορία για τους άλλους και στην περιφρόνηση του κοινωνικού συμφέροντος. Αυτό είναι εγωπάθεια και εγωκεντρισμός και είναι επίσης επικίνδυνα!

Κακία… Εδώ χρειάστηκα τη συνδρομή ψυχολόγου, για να βγάλω άκρη. Τι μπορεί να οδηγήσει κάποιον στην υπέρμετρη κακία; Τα απωθημένα, είναι η απάντηση… τα απωθημένα από τα παιδικά χρόνια μέχρι σήμερα. Και τι φταίω εγώ, ο μέσος άνθρωπος, να πληρώνω τα απωθημένα του καθενός δοτού; Σαφέστατα δε φταίω, αλλά γιατί θα πρέπει ο οποιοσδήποτε να βγάζει τα απωθημένα του στη δική μου πλάτη; Ασφαλώς δε θα πρέπει, αλλά αφού δεν μπόρεσε να τα βγάλει αλλού, το κάνει εδώ που βρήκε πρόσφορο έδαφος… Σωστά! Μα αυτό είναι βλακεία! Φτάνουμε, λοιπόν, στο ζητούμενο. Η δικιά σου βλακεία, λίγο με νοιάζει! Τα πτυχία δεν προσδιορίζουν την εξυπνάδα και η δική σου δεν μας αφορά! Με νοιάζει, όμως, η βλακεία η δικιά μας… Γιατί μόνο ως βλακεία μπορώ να χαρακτηρίσω το γεγονός ότι παραλίγο να αφεθούμε στις άμετρες ορέξεις σου, να παρασυρθούμε από τον υπέρμετρο εγωισμό και τη φιλοδοξία και την κακία σου και να συρθούμε στα παιχνίδια που έστηνες!

Ευτυχώς για μας, λειτούργησε εγκαίρως το πανίσχυρο γονίδιο! Μας έσωσε, έστω και την ύστατη στιγμή, το αίμα των προγόνων μας! Είμαστε γνήσιοι απόγονοι της Δημοκρατίας του Περικλή, των Αγωνιστών της Επανάστασης του 1821, αυτών που αντιστάθηκαν στους Γερμανούς το ’40… Είμαστε τα παιδιά που ξέρουν να εκτιμούν «το Μεγάλο, το Ωραίο και το Αληθινό» και κυρίως να το αναγνωρίζουν στον κόσμο γύρω τους… Είμαστε εμείς που τα βράδια κοιμόμαστε χωρίς τύψεις, γιατί δε βλάψαμε κανέναν συνάνθρωπο και που τα πρωινά ξυπνάμε με ένα χαμόγελο στα χείλη και μια αισιοδοξία στην ψυχή, γιατί αυτό που είμαστε και αυτό που αξίζουμε στη ζωή δεν μπορείς να μας το στερήσεις με κανέναν τρόπο!

(Κάθε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι εντελώς συμπτωματική. Η πραγματικότητα του καθενός διαφοροποιείται στο μέτρο των αντοχών και των δυνατοτήτων του και αυτές οι διαφορετικές προσεγγίσεις είναι που ζωντανεύουν τους ήρωες κάθε παραμυθιού).

Δέσποινα Χρ. Γούργαρη

Γενική Γραμματέας